Yine yandı ciğerimiz. Bu yangınlar doğal mı çıkıyor, yoksa biz doğal yollarla aklımızı mı yitiriyoruz? İbibiklerin ibiklerini iyice iyileştirmek için İstinyeli istifçi İbiş'in İstif istiridyeleri mi yoksa İskilip'li ispinoz işportacı İshak'ın İşliğindeki ibrişimler mi daha iyi, Bilemiyorum. Ben yandım, siz hâlâ laf kavgasındasınız. Şimdi herkes birbirine soruyor: “Bu yangınların sorumlusu kim?” Albert Einstein der ki:“Dünyayı yok edecek olan kötüler değil, onlara karşı hiçbir şey yapmayanlardır.” Seyreden binlerce göz, herkes parmakla gösteriyor. Belki de yangının sorumlusu kim değil, kimse olmamak isteyen herkes. Bir zamanlar geyiklerin gezdiği yerde... Oysaki yalnızız, hem de ormanlarımıza sahip çıkma konusunda çok yalnız… İşin sonunda kaybeden hep biziz. Yanan sadece ağaç değil; yaban hayatı, hava, su ve aslında geleceğimiz. Ama işin bu hâle gelmesi zaten başlı başına kara mizah değil mi? “Yangın çıktı, geçmiş olsun” demek yerine “Bir daha çıkmasın” diye ne yaptık? Kuşun yuvası, sincabın evi, toprağın nefesi, su bile susadı. Köylü kavruldu, ahırdaki hayvan yandı; tarladaki umut yandı. Ve en çok da köylünün alın teri… Tavuklar yanmış, arı kovanı yok olmuş, bağ bahçe kül… Kömür gibi yürekle yangına koşanlar… Köylü hortumunu sırtına alır, küreğini eline… Yolu yoktur, aracı yoktur, ama yürek kömür gibi sıcaktır. Yangın söner, ama köylünün içindeki yangın sönmez. Yangının faturası köylünün elinde çıkar. Ve unutmayın: “Dünya, atalarımızdan miras değil; çocuklarımızdan ödünç alınmıştır.” (Kızılderili Atasözü) O hâlde bırakın geriye beton değil, gölge edecek ağaçlar kalsın.