DÜNYANIN BİR GÜNÜN İnsanlar gelir geçer sen gel, geçme… çoğu kez yalnızlığı bilerek dalından düşen yaprak yeniden yeniden ölerek suskunu olduğumuz topladığımız doyasıya pişmanlıklar şimdi sende. Güçlükle soluk alarak bu yangın yerinde sevimsiz yüzler içerisinde ve hep sigara külü yaşadıklarımız. Sen ne gördün ki canına kıyılan ne idi? Oysa insan olmak her yüze insan olduğunu canı yanarken -ağır bedel ile ağıt değil mavi bir tüle bürünen inançtı. Yalanla kirli bulutların taşıdığı yüzleri silen zalimin elinde       tutsak; sırılsıklam, ısrarla baktığım yüzüne ve kibir sürünerek akıyor yüzünden utanç gerçek derinlerde çınar. Hayınlık böyle der, akşam sisinde görünmeyen bakışları donuk, dilinde içerdiği önünde duran plastik çiçekler ve biz böyle olamayız. Yani ben insanım. Yani ben geçmiş zaman gecesi içerisindeyim. Güz denizi üzerimde dalgalanır, güneş sararır. İnsan ardı sıra bitkin bir aşkın çarpıp geriye çekilen dalgası taşıyor içimizden. Nedir bu kalabalık? Yaz sonu gibi kalabalıklar. Bir bardak suyun güzelliği oysa dünyanın bir gününde bir gülün dibinde toprak olmak isterdim. Sen ve ben kaldım. Ne zaman gittiler bu insanlar ne meraklı imişler akşamın güle eşit çocuk sesine. Herkesi bekleyen geceden ışık odasına açılmış pencereler. Yıldızların hareketsizliği içinde. Yıldızlar içinde bir yıldız var; ben onu bekliyorum.