“Onlar ümidin düşmanıdır, sevgilim, akarsuyun, meyve çağında ağacın, serip gelişen hayatın düşmanı” Ne güzel söylemiş Nazım Hikmet. Düşmanlar. Umuda, sevgiye, dostluğa ve iyi olan her şeye düşmanlar.  Bozguncular. Huzurun, anlayışın, adaletin hüküm sürdüğü her bir karış toprağı bozmaya yeminliler. Yalancılar. Sözleri, gözleri, ifadeleri doğruya düşman.  Ve ne yazık! Memnunlar sevgilim. Bu lanet, hastalıklı düzenden memnunlar.  Yüzlerinde hicabın en ufak zerresini bulamazsın. Yüzlerine yapışmış arsız bir ifade… Onlara hiçbir şey anlatamazsın.  Düşmanlıkla, kinle, nefretle yıkanmış bedenlerini dünyadaki hiçbir suyla temizleyemezsin. Yalan parfümünü sıkarak dolaşırlar. Kinlerinden elbiselerini giyerler. Örterler yüzlerini sahte bir maske ile sevgilim. Anlayamazsın.  Taş çıkartırlar oyunculara. Öyle ustalıkla rol yaparlar ki şaşar kalırsın. Ellerinde bir ölüm kılıcı. Yıkar, geçerler sevgilim. Aşkı, iyiliği, neşeyi ve dahi her şeyi… Ruhundaki her bir damla umudu, ayaklarının dibine hüzün seli gibi bırakırlar. Umudun yerine yalanlarını sıkıştırırlar, her bir hücren acıdan inleyene kadar… Kaç, sevgilim… Kaç kurtar kendini.  At kendini uzaklara. Belki bu düşmanlardan, bozgunculardan ve yalancılardan öte bir memleket vardır. Durmadan yürü,  ayak izlerini silerek yürü sevgilim. Havada tek bir parça hain kokusu kalmayıncaya kadar… Bakma ardına asla. Selam götür, kuşlara, ağaçlara, yolunda doğru insanlara ve huzurlu topraklara.  De ki onlara:  Öyle yıkma kendini, Öyle mahzun, öyle garip... Nerede olursan ol, İçerde, dışarda, derste, sırada, Yürü üstüne üstüne, Tükür yüzüne celladın, Fırsatçının, fesatçının, hayının... Dayan kitap ile Dayan iş ile. Tırnak ile diş ile Umut ile sevda ile düş ile Dayan rüsva etme beni.