Babam, ben ve Gri Play Station / Oğlun... Arkadaşın... Meslektaşın...

BABAM, BEN VE GRİ PLAY STATİON… Son dönemde, Güne yine buruk başlamıştım. Babamın rahatsızlığı sebebi ile, Neredeyse 1,5 senedir yakın çevrem bilir ki tadım yoktur. Bu yazının başlığını o dönemde not almıştım. Keza benim çocukluğumun en büyük hatıralarından biridir. 1,5 sene Allah’a bu yazı başlığını bana attırmasın diye dua etmiştim. Ne yazık ki o gün geldi! Öncelikle gazeteciliği bana sevdiren babam Emin Yaşar Karamalak oldu. Çocukken sözel yeteneklerim çok kuvvetliydi. İlkokul, ortaokul, lise ve üniversite… Fener Lisesi’nden mezun olduktan sonra, Babam beni Şafak Gazetesi’ne çırak olarak aldı. Matbaa, gazete dağıtımı, tahsilat, bilgisayar ve fotoğraf makinesi… Şafak Gazetesi’nin tuvaletlerini özellikle bana yıkatırdı babam. O zaman kızardım. Ama şimdi babamın bana ne demek istediğini anlıyorum. Sanayi ustası edası ile, En pis ve ağır işleri bana yaptırarak beni denemiş. Tuvalet yıkadıktan sonra, İlk defa Ali Cinal fotoğraf makine tutuşturmuştu elime. Çıraklık eğitimden fotoğraf çek diye! Tuvaletten fotoğrafçılığa ani bir yükselişim oldu anlayacağınız. Babam, Zonguldak’ın en köklü gazetelerinden olan Şafak Gazetesi’nin Yazı İşleri Müdürüydü. Oradan emekli oldu. Haftalık gazete denemesi oldu. Kozlu Belediyesi basın bölümünde bulundu. Daha sonra beraber Karar67 İnternet Haber Sayfasını kurduk. Bu sene 7. Yaşımızı kutlayacaktık. Ben bugün sadece bir baba kaybetmedim. Herkes yakınen bilir ki, Bir babanın yanı sıra, Bir arkadaşımı, Bir meslektaşımı kaybettim. Bu yaşımda beni korumak için, Kapı arkalarında sopa tutardı. Tehdit edildiğim zamanlarda özellikle… Onu sakinleştirmekten tehdit edildiğimizi unuturdum. Parayı da beraber kazandık. Parasızlıkta yaşadık. Gıkını çıkarmazdı! Çocukluğum ise babama hayranlık ile geçti. Bileği güçlüydü. Sokaktan gelmeydi. Eski solculardan zaten! Kavga hikayelerine çok gülerdik. ‘Ulan hıyar ağası benim gibi solcudan senin gibi faşist olsun’ der gülüşürdük! Dedim ya çocukluğum babama hayranlık ile geçti. İlkokul çıkışına beni almaya babam geliyorsa değmeyim keyfime! O zamanlar tombul çocuktum. Ya babam bizi kebapçıya götürecek, Ya da kesin bir hediye almıştır. Dar gelirli bir aileydik. Ben de nerden duyduysam Play Station istemişim. Daha birinci Play Stationlar yeni çıkmış! Babamda atari falan sanmış sanırım ‘Basın İlan Kurumunun Denetleme Kurumunda olacağım. Oradan gelen para ile alırız’ demişti. Ucuz bir şey sanıyor babam! Neyse baba işte sözünü tutacak ya! Bir Cuma günü hiç unutmam baktım babam Gazi İlköğretim Okulu’nun önünde. ‘Allah’ dedim. ‘Ya kebap yiyeceğiz ya da babam Play Station’ aldı. Babam, “Alamadım oğlum” demişti. Anlattıklarına göre ben de “Olsun” demişim. Komşu çocuklarının da CD ile çalışan cihazları var. Hacı Sümer’in oradan geçerken, “Komşu CD sipariş etti. Sen seç ben anlamam.” Dedi. Yutkuna yutkuna komşu çocuğuna CD seçmiştim. Müstakil olan evimize giriş mutfaktandı. Tam mutfağa gireceğim, Bir baktım gri Play Station! Aklım başımdan gitti! Babama nasıl sarıldığımı, Komşu çocukların birinin kapısından diğerinin kapısına nasıl fırladığımı hatırlamıyorum. Play Station demek birinci sınıf çocukları arasında statü demek o zaman! O manzara hiç gözümün önünden silinmiyor. Gri Play Station’um vardı. Ama renkler ve şarkılar vardı. Şimdi Play Station’dan geri, Sadece gri kaldı. Baba! Yarın seni toprağa defnetmeyeceğim. Seni toprağa gizleyeceğim. Gizleyeceğim ki, Her ihtiyacım olduğunda, Seni bulabilmeliyim! Annemle ablam bana emanet! Bilirsin çocukça huylarım vardı. Artık çocuklukta bitti. Yetim kalmak duygusu canımı acıtsa da, Beni güçlü kılan her şeyi de sen bana öğrettin. Bir gün görüşmek üzere baba… Oğlun… Arkadaşın… Meslektaşın…