EKİ'den TTK'ya

EKİ'DEN TTK'YA EKİ'nin açılımı Ereğli Kömürleri işletmesi. TTK'nın açılımı Türkiye Taş kömürü Kurumu. Biz EKİ zamanlarını anlatacağız unutmadığımız kadar. Bizim doğup büyüdüğümüz yer Ontemmuz mahallesi. Hala burada ikamet ediyoruz. İşte o zamanlar burada Mühendis evleri vardı. Çoğunluğu Fransız evleriydi. Bu evlerin bakımını EKİ işçileri yapıyordu. Kış aylarında her gün evlere katırlarla odun taşınırdı. İlkbaharda bahçeleri düzenlemek için bahçıvanlar vardı. Tüm bu evlerin bahçelerinin düzenlemesini yaparlardı. Su taşıyan su katırları. Bu evlerde su boldu. Ama mühendisler kaynak suyu isterlerdi. Bu görevde su katırlarına düşerdi. Ayrıca bu evlerin tamir ve bakımını yapan ustalar mevcuttu. EKİ burada yaşayanların tüm hizmetlerini yerine getirirdi. Plajları bile vardı. Benim bildiğim orta kapuz. Bizi oraya almazlardı. Babam EKİ'de çalışmadığı için. Bizde kayalıklardan düşme riskini göze alarak kaçak girerdik oraya. Tenis kortları. Lokaller. Misafirhaneler. Rahmetli Hacı babanın değimiyle orası bir çiftlikti. Bazı şefler ve başçavuşlar köylerindeki tarla ve bahçelerini sürdürmek için bir kaç tane çalışanını köye yollarlarmış. Tabi ki bu saltanattan bu çevrede bulunan vatandaşlarda yaralanırdı. Ama saklı gizli. Kozlu'dan, Asmadan ve Çaydamardan gelen kömür yüklü tren vagonları acılıkta bekletilirdi. Lavuara girmek için. İşte bizim işlerimizde o zaman başlardı. Geceleri Trenden kaya kömürleri atar evlerimize taşırdık. Sabahın erken saatlerinde bu çevrenin kadınları iş başı yapardı. Kömür vagonları eski olduğundan toz kömürü döke döke giderdi. Bazende kilit sistemi tutmaz bir vagon kömür tren yoluna dökülürdü. Haberi alanlar koşar çuvallar dolusu kömürü evlerine taşırlardı. Bu olaylar yıllarca sürdü. Kimse doğru dürüst kömür almazdı evine. Bazıları işi ticarete bile döktüler. Teneke hesabı kömür satmaya başlamışlardı kömürlükler inden. Evlerimizin kömür ihtiyacını da çaydamar işletmesinden hallediyorduk. Gece vardiyasında çalışan tanıdıklarımıza söyleyip odun topluyorduk. Beş tonluk kömür vagonları gelir bantlara dökülürdü. İçlerinde ki odunları banttan ayıklardık. Bazen yirmi otuz çuval odun aldığımız bile olmuştu. Bu beş tonluk kömür vagonları sabahlara kadar ses çıkartırdı. Ama bizler alışmıştık o seslere. Bazı ağabeylerimiz bizler tike (yemek,helva fişi) verirdi. Gidip yemek yer helvaları mızı alırdık. Bu günler çok çok geride kaldı. EKİ günleriydi o zamanlar. Ne zaman TTK oldu. Musluğun suyu kesildi. İşçi sayısı 45-50 binlerden 7-8 binlere kadar düştü. Lavuar kapatıldı, yıkıldı. Çaydamar işletmesi kapatıldı. Şimdi gidip bakın çaydamar işletmesinin bu günkü durumuna. Berbat bir durumda. Şen şakrak bu şehri emekli şehri yaptılar. Şimdilik bu kadar yeter. Gelecek günlerde aklıma düşenleri paylaşırım. Sağlıcakla kalın.