BİZİM KÖYDE Kİ İKİNCİ EVİMİZ

Bizim köyümüz Beycuma'nın karşı köyüdür.
Şimdi modernleştik.
Karşı mahalle adını aldık.
Her zaman bahsederim yaz aylarında köye gittiğimizden.
Kendi evimiz hariç ikinci evimizde gurvellerdi.
Rahmetli Kamile ablaların evleriydi.
Sabahtan akşama kadar onun çocuklarıyla birlikte gezerdik.
Onların koyun sürüsünün peşinden giderdik.
Onların evinden çıkmazdık.
Sanki kendi evimiz gibiydi.
Çayımızı çorbamızı yemeğimizi orada yerdik.
Kamile ablanın kaynanası kara Fatma ablaydı.
Kış günü hastayım der hep yatardı.
İlkbaharda bağ bahçe yapılırken ayakların kış ayına kadar hiç hasta olmazdı.
Bağ bahçede koşturup dururdu.
Yazmasının altında kırmız fesi hiç eksik olmazdı.
Birde Karagüçcon kızı derlerdi o evde yaşardı.
Kendi halinde çok çalışkan bir kadındı.
Rahmetli Kamile ablanın altı çocuğu vardı galiba.
En büyükleri Rabia abla, İsmet abi rahmetli Veli ve Ali (Biz sefer derdik)
Küçük kızları vardı ama birinin ismini biliyorum Sunay olması gerekir.
Diğerinin adını hatırlayamadım.
Biz bu ailenin içinde büyüdük.
Kendi ailemiz gibi bizleri yedirdiler içirdiler.
Hiç unutmadığım şeyde.
Onların bahçesinde ki arı kovanları.
Kovanlardan balı alırlar evin salonunda ki kazanın içine koyarlardı.
Bizler gelip geçerken kazandan balı alıp yerdik.
Reçber insanlardı.
Hamurları çalışmakla yoğrulmuştu.
Yaz ayı geldiği zaman Almanya'dan izine gara ibram ( İbrahim Bayram) ve eşi Fatma abla gelirdi.
Onlarda bize çok yakın davranırlardı.
İbrahim abi vefat etmeden evvel hem hastaneye hem de beni ziyarete geldi.
Yanında refakatçi olarak yardım etmeyi çok seven Recep Yavuz vardı.
Recep Yavuz köyün bir çok insanını hastanelere taşımış birisidir.
En son Veli Bayram'ı köyün cami hocasıyla birlikte gördüm.
Köye geldiğin zaman uğra demişti.
Nasip olmadı.
Allah mekanını cennet eylesin.
Benin için çok değerli bir aile ve sülale.
Ölenlere Allah'tan rahmet geride kalanlara sağlık ve selamet diliyorum.
Zaman zaman böyle yazılarım olacak.
Ben yazarken o günleri yaşıyormuşum gibi hissediyorum.
Sağlıcakla kalın.